Sluit de ramen, zet achtergrondgeluid uit, zet desgewenst een koptelefoon op en verlies jezelf in dit album. "Come Morning" van 3hattrio verscheen op 3 maart jongstleden en dit samen met het soloalbum "Cowboy Sutra" van Hal Cannon, die ons samen met Eli Wrankle en Greg Istock al jaren laten genieten van hun sierlijke woestijnmuziek als trio, hetgeen ze zelf omschrijven als American Desert Music. Waar "Cowboy Sutra" volledig draait om woorden, geschiedenis en mythen is "Come Morning" daarentegen volledig instrumentaal.

Goede muziek verandert wat je voelt of doet en bij het horen van dit album heeft me aan het denken gezet over het woestijngebied van Zion National Park in Utah, waar de band vandaan komt. De muziek op het album is gebaseerd op de tradities van degenen die de afgelopen paar honderd jaar naar de woestijn trokken. Het is muziek van een soort die je waarschijnlijk nog nooit eerder hebt gehoord, via cowboys terugverbonden met Europa, Afrika, het Bijbelse Midden-Oosten en met een harde, spookachtige wereld die niets van dat alles is en volledig uniek op zichzelf: de woestijnen van Utah en de aangrenzende staten Nevada en Arizona. Voor deze plaat hebben deze drie heren besloten om bij het begin te beginnen, de dageraad in de woestijn. Vandaar de titel: Come Morning.

Prozaïsch gezien is het een akoestisch album, voornamelijk gebaseerd op viool, banjo en bas. Ga zitten en luister aandachtig en je wordt beloond met iets dat een ziel, een gevoel vastlegt, het gevoel van het compromisloze woestijnleven en hoe mensen ermee leven terwijl ze omgaan met het ontzag dat het creëert, de innerlijke angsten die we hebben en waartegen we beschut worden door moderne gemakken. Als je ooit ver buiten je comfortzone hebt gelopen, geklommen, gedoken of gezeild, weet je hoe je de plekken diep in jezelf moet begrijpen om door te kunnen gaan. Dit is wat "Come Morning" het achtste album van het trio, in zijn geluid vastlegt, niet alleen de woestijn, maar ook de impact ervan op de mens.

Hal Cannon speelt banjo en is denkelijk wel de voornaamste schrijver van de band. In een eerder leven was Cannon folk muzikant, songwriter, radio producer en de conservator van oude muziek uit West Amerika. Eli Wrankle speelt viool en de muziek die hem interesseert is oude en nieuwe folk, klassieke en digitale muziek. Wrankle is afkomstig uit Utah en is het jongste lid van de groep. Greg Istock is de bassist en de producer van dit instrumentale album. Istock is afkomstig uit Florida en is erg geïnteresseerd in muziek uit de Caraïben, is een jazz liefhebber en schildert regelmatig thuis in zijn atelier. De muziek die het trio al jaren brengt situeer je best ergens in de buurt van de Appalachen en Caraïben en meng bij deze klanken wat Keltische vibes. Hun sound is dan ook een mix van hun zeer verschillende muzikale achtergronden en hun gevoel voor plaats.

Achter de 10 nummers zit steeds een aanhoudend getokkeld snaargeluid, dat even percussief als harmonisch is. Zo begint de opener "Come Dawn", met een simpel banjomotief dat wordt herhaald totdat Istock met een korte en vrij unieke baslijn in beeld komt. Ook "Sunnyside Up" begint met een banjo, maar bezwijkt al snel onder een milde plaag van percussie-effecten voordat Wrankle's viool zich laat gelden. In het bruisende "Red Sky Warning" speelt Istock zich misschien wel het meest op de voorgrond, zijn contrabas rommelt en strijkt terwijl hij allerlei geluiden uit zijn instrument weet te toveren, zoals ook in het bijna jazzachtige "Raven's Wing". Soms vraag je je af hoe het trio zulke prachtige geluiden creëert met hun basale bezetting van banjo, bas en viool. "Low Mist" laat Wrankle's viool uit de diepte loeien, terwijl in "Endless Sunrise" er meer psychedelica aan te pas komt.

Het trio heeft een bijna magisch vermogen om de luisteraar mee te nemen naar wat soms een vreemde wereld lijkt. Met slechts drie instrumenten toveren ze een aantal fabelachtige, opwindende klanken tevoorschijn, die elders grensgeluiden uit de oude wereld oproepen en de paden door de Appalachia dragen zoals ze gespeeld worden rond woestijnkampvuren. Maar dat gezegd hebbende, investeert het trio veel meer in de muziek dan alleen maar simpele kampvuurtjes. Centraal in deze verwondering staat Cannon, wiens banjo het trio grondt terwijl hij het landschap overziet. Maar ook gedurende het hele album speelt Wrankle verbazingwekkend terwijl Istock's beheersing van zijn bas en percussie een mysterie blijft. "Come Morning" zou kunnen worden beschouwd als een soundtrack, die zich aan je vertoont wanneer je je ogen sluit en je volledig in het moment kunt zijn als de nacht een scheur in de horizon opent en de nacht plaatsmaakt voor daglicht.